عباس بن علی علیه السلام مشهور به قمر بنی هاشم، برادر و یار واقعی امام حسین علیه السلام در واقعه کربلا به عنوان علمدار و یار با وفای آن حضرت تا آخرین لحظات عمر حضور داشت. آوازه دلاور مردی های حضرت عباس(ع) در آن روزگار طنین افکنده بود و دشمن در پی آن بود تا با اقدامی جسورانه، وی را از صف لشکریان امام حسین(ع) در کربلا جدا سازد. در نهایت با عمودی آهنین بر سر مبارک حضرت ابوالفضل(ع) زد و ایشان را به شهادت رساند
سقای عشق
ای تشنه به سرچشمه احساس بیا
با دامنی از شقایق و یاس بیا
تا سجده کنی روح جوانمردی را
با ما به «مقام دست عباس» بیا
با یاد اباالفضل دلم آسوده ست
با او دلِ ما را سَر و سِرّی بوده ست
در حاشیه علقمه گفتم نکند
یک عمر دو دست در تنم بیهوده ست!
عباس که صف شکن بُوَد تکبیرش
خواندند به بیشه شجاعت شیرش
در معرکه کرب وبلا، برق بزن!
ای جرأت ذوالفقار از شمشیرش
عباس که بوسه زد به چشمانش تیر
شد شوق علمداری او عالمگیر
پیشانی او شکست، اما پیچید
آوازه پیروزی خون بر شمشیر
حُسن تو به ماه طعنه می زد عباس
مانند تو سرو برنخیزد، عباس
غیر از تو ندیدیم کسی دستش را
در پای برادرش بریزد، عباس
در کرب و بلا کسی عطش باور نیست
آتش به چمن زدند و یک یاور نیست
کو آن که خبر دهد به اطفال یتیم
در علقمه آب هست، آب آور نیست
در علقمه، ماه گرم شبگردی بود
در چهره او نشان همدردی بود
آغاز شهادت اباالفضل آیا
پایان مروّت و جوانمردی بود؟
غفورزاده