عباس بن علی علیه السلام مشهور به قمر بنی هاشم، برادر و یار واقعی امام حسین علیه السلام در واقعه کربلا به عنوان علمدار و یار با وفای آن حضرت تا آخرین لحظات عمر حضور داشت. آوازه دلاور مردی های حضرت عباس(ع) در آن روزگار طنین افکنده بود و دشمن در پی آن بود تا با اقدامی جسورانه، وی را از صف لشکریان امام حسین(ع) در کربلا جدا سازد. در نهایت با عمودی آهنین بر سر مبارک حضرت ابوالفضل(ع) زد و ایشان را به شهادت رساند
برادرت
بر ساحلی غریب، تویی با برادرت
در شعله نگاه تو پیدا، برادرت
چون خشم ذوالفقاری، خاموش و بی قرار
طوفان گُر گرفته صحرا برادرت
ماهی و از قبیله خورشید اهل بیت
یک جا تو می درخشی و یک جا برادرت
چشمش به مشک توست، جگر گوشه عطش
حالا تو بی قرار تری یا برادرت؟
وقتی که چشم های کریمت به خون نشست
دیگر نداشت تاب تماشا برادرت
می کرد غرق بوسه جبین شکسته را
بر دامنش گرفته سرت را برادرت
اینجا حدیث تشنگی از جنس دیگری ست
اینک تو تشنه کامی و سقّا، برادرت!
هر چند آب، مرهم لب های تشنه است
صافی تر است از آب گوارا برادرت
چشم امید تشنه لبان تیر خورده است
دیگر نمانده هیچ کسی با برادرت
سرگشته پای دست و علم سینه می زند
در خیمه گاه تو تک و تنها، برادرت
موسای طور حیرتی و خیره مانده ای
بر تک درخت وادی سینا برادرت
حالا که بازوان سِتبرت قلم شدند
در خاک و خون چه می کشد آیا برادرت
چشم حریص غارتیان است و خیمه ها
افتاد اگر کنار تو از پا، برادرت
این تیغ های تشنه که در خون نشسته اند
پیوند می دهند تو را با برادرت
با قامتی شکسته هنوز ایستاده است
بی یار و بی شکیب، شگفتا برادرت
احمدرضا الیاسی