در روز عاشورا کودک شیرخواره امام حسین(ع) حضرت علی اصغر از عطش و شدت گرما بی تاب شده بود، رباب و اهل خیام به دنبال این بودند که برای کودک شش ماهه چاره و راهی پیدا کنند. کودک شیرخواره را به دست بابا دادند و امام علیه السلام با دشمن در حال گفتگو بود ناگهان تیری از کمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم علی اصغر را درید و کودک شش ماهه قربانی خدا و روز عاشورا گشت. امام حسین علیه السلام خون گلوی او را گرفت و به آسمان پاشید.
سفینه النجاه
ای تیر مرا به آرزویم برسان!
یعنی به برادر و عمویم برسان
حالا که پدر، تشنه لبیک من است
بی تاب خودت را به گلویم برسان
لبیک به اوست آرزویم؛ لبیک!
می گویم با خون گلویم لبیک
تفسیر عظیم «یتلظّی عطشا» ست
لب باز نمودم که بگویم: «لبیک»
من نیز یکی از آن همه مردانت
قابل شده این جان، که شود قربانت؟
حالا که بلا دور سرت می گردد
بگذار علی شود بلاگردانت
باید که به روی دست، قرآن ببرم
شش آیه از آن سوره انسان ببرم
تا قرآن باز، روی نیزه نرود
باید که تو را نیز به میدان ببرم
شش ماهه خود را که به میدان آورد
گفتند حسین، تیغ برّان آورد
سوگند به قرآن! که پی معجزه است
این بار به جای تیغ، قرآن آورد!
بر حجت حق، حجت آخر شده است
با خون گلو، چشمه باور شده است
آیا علی اصغر است بر دست حسین؟
قرآن حسین، ثقل اکبر شده است
غوغای عطش بود و فراتی می خواست
از خضر نجات، آب حیاتی می خواست
طوفان بلا ساحل امنی می جُست
این قوم، سفینه النجاتی می خواست
او رفت که بی تاب کند لشکر را
از شرم عطش آب کند لشکر را؟
او در پی تشنه حقیقت می گشت
می رفت که سیراب کند لشکر را
طفل است؟ نه! این کمال خود را دارد
در یاری تو، مجال خود را دارد
این نیست تلظی و رجزخواندن اوست!
این شیر، زبان حال خود را دارد
این گریه، نه! زخم بر تن احساس است!
طفل است و تلظی رجزش هم خاص است!
با تیر سه شعبه گفت دشمن، این طفل
هم قاسم، هم اکبر، هم عباس است
می دید غریبی پدر را و گریست
مادر را و سوز جگر را و گریست
جز تیر، کسی حرف دلش را نشنید
بر حنجر او گذاشت سر را و گریست
هستی شما حرام شد ای مردم
آلوده به ننگ و نام شد ای مردم
«کیف یتلظی عطشا» یعنی که
حجت به شما تمام شد ای مردم!
شد گندم ری طعم هواخواهی شان
دیدی که چه بود اوج خداخواهی شان!
دیدی که چگونه اصغرم را کشتند
با نیت قربتاً الی اللهی شان!
سیدمهدی حسینی