مقالات فرهنگی / سه ماه رجب، شعبان و رمضان در میان تمام ماه‌های سال دارای فضیلت و ارزشی هستند که منزلت و شأن آنها را می‌توان در کلام اهل بیت علیهم السلام و نیز عالمان دینی درک کرد. دعاها و مناجات سفارش‌شده در این ایام، نیازمند تأمل و تدبری هستند تا رمزهای بندگی و همچنین مضامین سبک زندگی اسلامی را از میان آنها استخراج و کشف کنیم.
این دو ماه (رجب و شعبان) امتیازشان از سایر ماه‌ها غیر از ماه رمضان، این است که ادعیه خیلی عالیه المضامینی در این دو ماه، مأثور (روایت شده از اهل بیت علیهم السلام) داریم. [دعاهایی که] خیلی عالیه المضامین [هستند].
در این دعاهایی که در ماه شعبان مأثور است، همین صلواتی که در زوال (هنگام ظهر) هست (صلوات شعبانیه) -که ظاهراً اختصاصی به زوال هم ندارد، همه‌جا می‌شود [آن را خواند]- خیلی مطالب مهمی هست، و تقریباً داخل در حریم ولایت است کسی که این صلوات را [بخواند]. این‌ها خیلی مهم‌اند.
در نیمه شعبان هم همین صلوات در اقبال [الاعمال] نقل شده است با تفریق (تفاوت)، بالاخره در وسط نمازها.
آن دعایی هم که سید [ابن طاووس] از ابن خالویه، از ائمه نقل کرده (مناجات شعبانیه) که مناجاتشان در ماه شعبان [بوده است]، خیلی این‌ها [مضامین عالیه‌ای دارند].
این هم فخر شیعه است که ادعیه عالیه المضامینی در دست این‌ها هست که در دست فلک‌الافلاک نیست.
شوخی است این مطالب؟ مگر کسی نفهمد!
این هم یکی از کرامات اهل بیت نبوت است که «کلامهم دون کلام الخالق و فوق کلام المخلوق؛ سخنانشان پایین‌تر از سخنان خالق و بالاتر از سخنان مخلوق» است.
وای بر کسانی که این‌ها را بخوانند و هیچ نفهمند که این‌ها تلخ است، شور است، بی مزه است، شیرین است، چه هست؟ با شیرینی‌های دیگر فرقش چیست؟ هیچ اهمیتی [به این مضامین] ندهند!