امروز روز قلم است. قلم، برای همه ی آحاد بشر از ابتدا تا به امروز، مظهر دانایی و روشن اندیشی بوده، هست و خواهد بود و به خاطر همین جایگاه نمادین است که همه ی ناتوانان و همه ی مستمندان در حوزه علم و دانایی در طول تاریخ خواسته اند که خود را صاحب قلم و به عبارتی دقیق تر صاحب دانایی نشان دهند. بر این اساس قلم، نماد دانایی و صاحبان قلم، صاحبان دانایی هستند و از آنجا که دانایی یک فضیلت ارجمند است، پس همه آنها که صاحب قلم هستند، بدون شک صاحب فضیلت نیز هستند، اگر چه ممکن است ما آن باورهای مکتوب را نپسندیم و به آن باور نداشته باشیم، اما نفس نوشتن برای انسانها امری ارزشمند بوده و هست. به این خاطر ملت ها را به صاحبان قلم هایشان می شناسند و ارج می گذارند. ایرانیان را با بزرگانی مانند جنابان سعدی، حافظ، فردوسی، مولانا و یا به شیخ الرییس ابوعلی سینا و خواجه نظام الملک و… یونانیان را از پس دو هزار و چند صد سال، هم چنان به افلاطون و ارسطو و سقراط و … و فرانسویان را به هوگو، ولتر، زولا، بودلر و آلمانی ها را به نیچه،گوته، هرمان هسه و… می شناسند. بر این اساس وزن هر ملتی به اعتبار نویسندگان و صاحبان قلم و هنرش معنا یافته است و یا فضایلی از این دست. فرخی یزدی شاعر آزادیخواه در دو بیت دلنشین، همین مفهوم را تبیین کرده است و زیبا می گوید:
در دفتر زمانه فتد نامش از قلم
هر ملتی که مردم صاحب قلم نداشت
در پیشگاه اهل خرد نیست محترم
هر کس که فکر جامعه را محترم نداشت
احترام به قلم و صاحبان قلم، اگر روزگاری نماد روشن اندیشی بود، امر به یک اصل فراگیر تبدیل شده است. نوشتن، سخن گفتن، گوش سپردن حقوق طبیعی و اولیه انسانهاست و نمی توان این حقوق را از آنها دریغ کرد، بلکه باید با تلاش و ممارست جامعه ای را تربیت کرد که خود خواسته، خوب بخواند، خوب بنویسد و خوب گوش سپارد، در دنیای امروز راهی جز این نیست.