قاسم ابن الحسن از نوادگان امام علی علیه السلام و فرزند امام مجتبی علیه السلام است که در واقعۀ کربلا حضور داشت. حضرت قاسم علیه السلام در پاسخ عموی بزرگوار خود امام حسین علیه السلام که نظر او را در مورد مرگ پرسید با شجاعت کامل و اعتقاد و باور حقیقی، مرگ را شیرین تر از عسل دانست و در روز عاشورا شربت شیرین شهادت را چشید و به فوز عظیم شهادت نائل آمد.
یتیمِ حسن
دور و برم بدونِ تو آشوب می شود
گلزارِ تشنه ی تو لگدکوب می شود
معنا نداشت با تو یتیمی برای من
از بس که داشتی همه گونه هوایِ من
دیگر نمانده جوهره ای در صدایِ من
شن های داغ پُر شده از ردِّ پایِ من
تنهائی ات در آتشِ آهم مقیم کرد
دیدی مرا دچارِ بلائی عظیم کرد
تغییر کرده شکلِ سَرم، زودتر بیا
سرنیزه رفت تا جگرم، زودتر بیا
در معرضِ دو چشمِ ترم زودتر بیا
شد تکّه تکّه بال و پرم زودتر بیا
تا قابلِ شناختنم، از حرم بیا
تا سهمی از تنم ببرد مادرم بیا
این قومِ غیظ کرده مرا بی هوا زدند
این تار و پود ریخته پاشیده را ببند
وقتی فشار رویِ گلو سخت می شود
کم کم اَدایِ لفظِ عمو سخت می شود
سرنیزه نقشِ پیرهنم بد کشیده است
رویِ هِجاهِجای تنم مَدّ کشیده است
گل دسته ای حوالیِ گنبد کشیده است
مژده بده، یتیمِ حسن قدّ کشیده است
این لشکر سواره مرا دوره کرده اند
تنها به یک اشاره مرا دوره کرده اند
یک لشکر ایستاده فقط سنگ می زند
با تیغ و تیر و نیزه هماهنگ می زند
حالا که گشته عرصه به من تنگ می زند
قاتل نشسته مویِ مرا چنگ می زند
با هر نسیم آینه ات خاک می خورد
در هر هجوم زخمِ تنم چاک می خورد
قدرِ دعایِ هر سحرت را نداشتند
اصلاً تحملِ پدرت را نداشتند
نه! چشمِ دیدنِ پسرت را نداشتند
از من توقعِ سپرت را نداشتند
بر خاکِ این کویر مرا پهن کرده اند
جایِ کمی حصیر مرا پهن کرده اند
بد جور ماه پاره ی تو گیرِ نعل هاست
قرآنِ یادگارِ حسن زیر نعل هاست
نرمیِ سینه ام سرِ تأثیرِ نعل هاست
این چند فصل حاصلِ تحریرِ نعل هاست
این بارِ اوّل است چنین نامرّتبم
در پیچ و تابِ این همه ابرو مُعَذَّبَم
در چنگِ ظلمِ چند نفر زخم خورده ام
حالا بیا ببین چقدر زخم خورده ام
از دستِ قومِ تنگ نظر زخم خورده ام
خیلی شبیهِ زخمِ تَبَر زخم خورده ام
جان می دهم که باز بگیری ببر مرا
حَظّ می کنم دوباره بخوانی پسر مرا
علیرضا شریف