پایگاه خبری و تحلیلی رشد : عاشورا مهم ترین روز عزاداری در فرهنگ شیعیان سرتاسر عالم است. در روز عاشورا سپاه یزید در برابر تعداد اندک یاران به صف شدند تا بزرگترین جنایت تاریخ را رقم بزنند. عاشورا حرکتی آگاهانه در راه رهایی است. کربلا، آزمون دادخواهی و عدالت گستری است و این حسین است که در برابر دنیای همه یزیدها ایستاده است.
پیام آورِ قبیلۀ عشق
سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری
سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی
سری که بر سرِ نی شد به جرم حق طلبی
سرت شریف ترین سجده گاهِ باران است
سرت امانتِ سنگینِ روزگاران است
منم مسافر بی‌زاد و برگ و بی توشه
سلامِ من به تو، ای قبله گاهِ شش گوشه
سلام وارث آدم، سلام وارث نور
سلام ماه درخشانِ آسمان و تنور
سلام تشنه لبِ کشتۀ میانِ دو رود
سلام خیمۀ جانت اسیر آتش و دود
سلام ما به تو ای پادشاه درویشان
چه می کنند ببین با تو این کج اندیشان
تو آبروی شرف، آبروی مرگ شدی
کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی
تو در عراقی و رو کرده ای به سمت حجاز
میان معرکه هم ایستاده ای به نماز
بخوان که دل به نوایی دگر نمی‌ب ندم
که خورده تیر غمت بر دوازده بندم
چه با مرام شما کرده اند بی دینان
هزار بار تو را سر بریده اند اینان
چه سود بعدِ تو چون برده، بندگی کردن
حباب وار، یزیدانه زندگی کردن
حسین گفتن و دل باختن به خویِ یزید
بدا به غیرت ما کوفیانِ عصر جدید
چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن
مدام بردۀ تزویر و زور و زر بودن
چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال
حسین گفتن و آتش زدن به بیت المال
حسین، کوفی پیمان شکن نمی خواهد
حسین، سینه زنِ راهزن نمی خواهد
حسین را، ز مرامش شناختن هنر است
حسین دیگری از نو نساختن هنر است
«بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین این است
که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است»
شبی رسیده ز ره، شب نگو، بگو سالی
ببین ز خواجۀ رندان گرفته ام فالی
«نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه های غریبانه قصه پردازم»
سلام، کوهِ غم و کوهِ صبر و کوهِ بلا
سلام، حنجرۀ بی بدیل کرب و بلا
تو با مرامِ حسینی میان کوفه و شام
بنای ظلم فرو ریختی به تیغ کلام
بگو به ما که به گوشَت مگر چه خواند حسین
بگو! مگر ز لبانش چه دُرّ فشاند حسین
بگو که گفت من این راه را به سر رفتم
به پای بوسیِ این راهِ پرخطر رفتم
تو هم به پای برو ما نگاهمان که یکی ست
مراممان که یکی رسم و راهمان که یکی ست
بگو که گفت: هلا نور چشم من زینب!
بخوان به نام گل سرخ در صحاریِ شب
بخوان که دود شود دودمان دشمن تو
بنای جور بلرزد ز خطبه خواندن تو
نبینمت که اسیر حرامیان باشی
اسیر فتنه و نیرنگ شامیان باشی
که در عشیرۀ ما عشق، ارث اجدادی ست
اسارت است که سنگِ بنای آزادی ست
سلام ما به اسارت، سلام ما به دمشق
سلام ما به پیام آورِ قبیلۀ عشق
ببین نشسته به خون، مقتل لهوفی ما
گرفته رنگِ فغان نامه های کوفی ما
شرابِ نور که هشیار و مست خورده تویی
که گفته است که کشتی شکست خورده تویی
سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری