عباس بن علی علیه السلام مشهور به قمر بنی هاشم، برادر و یار واقعی امام حسین علیه السلام در واقعه کربلا به عنوان علمدار و یار با وفای آن حضرت تا آخرین لحظات عمر حضور داشت. آوازه دلاور مردی های حضرت عباس(ع) در آن روزگار طنین افکنده بود و دشمن در پی آن بود تا با اقدامی جسورانه، وی را از صف لشکریان امام حسین(ع) در کربلا جدا سازد. در نهایت با عمودی آهنین بر سر مبارک حضرت ابوالفضل(ع) زد و ایشان را به شهادت رساند
ماه بنی هاشم
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیده ست و رود غرق تماشا
جنگلی از نیزه را شکافته تا رود
بیرقی از خون رسانده تا به ثریا
حال خوشی دست داده است به هر موج
شانه به مویش کشیده پنجه سقا
آنچه که از دست ماه در کف شط ریخت
بارش باران نریخته ست به هر جا
آن سخنی را که مشک گفت به امواج
حضرت طوفان نگفته است به دریا
بیشتر از هر کسی شبیه علی بود
سوخته دشمن از این شباهت زیبا
قلب کمان تیر می کشید ز یک سوی
سوی دگر تیغ آستین زده بالا
نیزه و سنگ و عمود بود و حرامی
پیکر عباس بود و یک تنه غوغا
ماه اگر از روی زین به خاک بیفتد
می شکند پشت آفتاب، خدایا
گفت: که بنشین درون چشم من ای تیر
چشم بپوش از گلوی مشک من اما
ذره ای از داغ خویش داد به خورشید
جرعه ای از خون خود سپرد به دنیا
وه چه مراعات بی نظیری از او ماند
دست و علم، مشک و تیر، پیکر و صحرا
حیدری آل کثیر