اشعار فاطمیه / حضرت فاطِمه زهرا سلام الله علیها دختر پیامبر اسلام(ص) و خدیجه کبری(س) و همسر امام علی(ع) است. امام دوم و سوم شیعیان، زینب(س) و ام‌کلثوم از فرزندان او هستند. زهرا، بَتول، سیده نساء العالمین از القاب وی و اُمّ اَبیها کنیه مشهور او است. آن حضرت در حالی که ۱۸ سال بیشتر نداشت به شهادت رسید.
رخسار فاطمه
امام خانه نشین مدینه! شوهر من!
حلال کن که رسیده است روز آخر من
خدا گواست که از فاطمه به خانۀ تو
خلاف سر نزده ای یگانه همسر من!
مرا به طور نهانی شبانه غسل بده
اگرچه آب شده مثل شمع، پیکر من
سیاهی بدن و صورت کبود مرا
خدا کند که نبیند خدیجه، مادر من
از این به بعد شود خانه دار خانۀ تو
به جای مادر خود چارساله دختر من
هنوز حامی تو چشم خود نبسته علی!
چرا غریب نشستی کنار بستر من؟
سکوت و صبر تو آتش زده است بر جگرم
چقدر صبر؟ کمی گریه کن به خاطر من
برای یاری تو بین آن در و دیوار
کسی نبود به جز محسن تو یاور من
هزار بار شدم کشته باز هم از تو
دفاع کردم و گفتم: علی ست رهبر من
شرار آتش و رخسار فاطمه «میثم!»
خدای من! شود آیا چگونه باور من؟
این قدر بین رفتن و ماندن نمان، بمان
پیرم مکن ز بار غمت ای جوان، بمان
خورشید من به جانب مغرب روان مشو
قدری دگر به خاطر این آسمان بمان
مهمان نُه بهار علی پا مکش زباغ
نیلوفر امانتیِ باغبان بمان
ای دل شکسته آه تو ما را شکسته است
ای پر شکسته پر مکش از آشیان بمان
دیگر محل به عرض سلامم نمی دهند
ای همنشین این دل بی همزبان بمان
راضی مشو دگر به زمین خوردنم، مرو
بازی نکن تو با دل این پهلوان بمان
روی مرا اگر به زمین می زنی بزن
اما بیا بخاطر این کودکان بمان
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
اینقدر بین رفتن و ماندن نمان بمان
حاج غلامرضا سازگار
