یکی از بزرگ ترین فجایع بشری در ۱۰ محرم سال ۶۱ هـ ق در سرزمین کربلا توسط امویان به وقوع پیوست. هنوز نیم قرنی از رحلت پیامبر اسلام سپری نشده بود که یزیدیان جنایات تاریخی را مرتکب شدند و امام حسین (ع) را به شهادت رساندند و به انجام فجایع عظیم دیگری از جمله بریدن سر کشته ها و غارت اموال و به اسارت گرفتن اهل بیت علیهم‌السلام مبادرت ورزیدند
به سوی شام و کوفه ویران
می برید اما بروی ناقه عریان چرا؟
می دهید این گونه بر آزار ما فرمان چرا؟
ما ز یثرب آمدیم، آنجاست منزلگاه ما
می برید اینک به شام و کوفه ویران چرا؟
تازیانه بر تن گل های زهرا می زنید
می کنید آخر چنین دلجوئی از مهمان چرا؟
لحظه ای آهسته تر، تا خویش را سامان دهیدم
می برید اینگونه ما را بی سر و سامان چرا؟
گر مسلمانید، ای غارتگران باغ دین
بر فراز نی زدید آیینه قرآن چرا؟
بال و پر بستید از مرغان گلزار نبی
نیلگون گردید از سیلی رخ طفلان چرا؟
گاه می خندید و گه بر حال ما گریان شوید
مانده اید از کوفیان در کار خود حیران چرا؟
گر که می دانید ما ذرّیه پیغمبریم
بردن این خاندان در گوشه زندان چرا؟