مقالات روزنامه جمهوری اسلامی : دیر زمانی است که دلسوزان حقوق بشر و دغدغه‌مندان دیندار، نسبت به جنایات طالبان در افغانستان به ویژه نسبت به شیعیان مظلوم، هشدار می‌دهند اما گویی گوش شنوایی برای آن پیدا نمی‌شود. اگر چه از پیش از روی کار آمدن مجدد طالبان این هشدار وجود داشته ولی به خاطر برخی از ظاهر نگری‌ها مورد عنایت قرار نمی‌گرفته است اما حال که جنایات این گروه متحجر بیشتر از هر زمانی آشکار شده است، هیچ دردمندی نمی‌تواند نسبت به آن بی‌تفاوت باشد، چرا که به گزارش خبرگزاری‌ها گروه طالبان در افغانستان دور جدیدی از فشارها بر شیعیان هزاره در مناطق مختلف این کشور را آغاز کرده و فشارهایی که عامل اصلی آن تبعیض قومی و مذهبی و در راستای سیاست سرکوب و حذف است را بیش از قبل نمایان کرده‌اند.
البته فشارها بر شیعیان هزاره در افغانستان، از زمان تسلط گروه طالبان بر این کشور به گونه‌های مختلف ادامه داشته است. این مردم در بخش‌های مختلف افغانستان ازسوی گروه طالبان مجبور به کوچ اجباری شدند و در شماری از مناطق زمین‌های اجدای آنها ازسوی نیروهای گروه طالبان غصب شده است. می‌توان گفت سیاست گروه طالبان در قبال شیعیان هزاره افغانستان در یک سال و چند ماه گذشته، روی محورهای غصب زمین، کوچ اجباری، سرکوب و حذف چرخیده است.
این چهار عنصر، ویژگی‌های سیاست بسیاری از حاکمان افغانستان علیه شیعیان هزاره در تایخ معاصر این کشور بوده است، اما پس از عبدالرحمان خان، گروه طالبان آن را به شدیدترین نحو اعمال کرده‌اند. این گروه در دور اول حاکمیت خود نیز علیه شیعیان هزاره موضع سرکوبگرانه داشت و اکنون با وجود شعارهای زیادی مبنی بر تغییر گروه طالبان، سیاست این گروه در قبال هزاره‌های افغانستان هیچ‌گونه تغییری نکرده است و تداوم همان رویکرد بیست سال پیش است.
برای درک بهتر وضعیت افغانستان، توجه به یک گزارش که در روزهای اخیر درباره شرایط شیعیان مخابره شده است، قابل توجه می‌باشد:
یورش به بهسود
حدود یک هفته از یورش صدها نیروی گروه طالبان به شهرستان حصه دوم بهسود استان میدان وردک می‌گذرد، اما هنوز فشار و ضرب و شتم و شکنجه غیرنظامیان توسط نیروهای طالبان در این شهرستان ادامه دارد. براساس گزارش منابع محلی، گروه طالبان از روزی که به روستاهای «تکه تو» و آبلیس» شهرستان حصه دوم بهسود یورش برده‌اند، دست کم یک نفر را تیرباران کرده‌اند و چندین خانه را آتش زده‌اند. به گفته این منابع، از زمان یورش طالبان تاکنون ۱۰ نفر از ساکنان محل ناپدید هستند و هنوز هیچ کسی در مورد سرنوشت آنها معلوماتی ندارند.
در اولین روزهای یورش گروه طالبان به این شهرستان، منابع محلی گزارش دادند که نیروهای طالبان علاوه بر آتش زدن خانه‌ها، شماری از ساکنان محل را آواره کرده‌اند. منابع افزوده بودند که علاوه بر این، نیروهای طالبان بر کف دست شماری از ساکنان محل به قصد آزار و شکنجه، شلیک کرده‌اند و بعد از آن مانع رفتن آنها به بیمارستان شده‌اند.
طیق گزارش‌ها، ساکنان محل می‌گویند که گروه طالبان به بهانه جستجو برای سلاح و مهمات، خانه‌های مردم را آتش می‌زنند و ویران می‌کنند و هنگامی که با انتقاد ساکنان محل روبرو می‌شوند، اقدام به شکنجه و آزار و اذیت آنها می‌کنند.
شهرستان‌های حصه اول و دوم بهسود میدان وردک، محل سکونت شیعیان هزاره است و در طول سالهای متمادی هدف تهاجم کوچ دهندگان مسلح پشتون بوده است. پیش از این ساکنان محل در برابر هجوم کوچ دهندگان مسلح از خود دفاع می‌کردند، اما با تسلط دوباره گروه طالبان بر افغانستان، مردم قدرت دفاعی خود در برابر کوچ دهندگان مسلح را از دست داده‌اند و طالبان عملا به حمایت از کوچ دهندگان، گام برداشته‌اند.
کوچ اجباری مردم غیر نظامی در بلخاب
منابع محلی می‌گویند که بعد از کشته شدن مولوی مهدی مجاهد، نیروهای گروه طالبان یکبار دیگر به شماری از روستاهای شهرستان بلخاب استان سرپل بازگشته‌اند و اقدام به کوچ دادن شماری از خانواده‌ها کرده‌اند. براساس گزارش منابع محلی، نیروهای طالبان در روزهای اخیر وارد روستاهای «دره شاخدار»، «زووج» و «دهن باغ» شده‌اند و خانه‌های ساکنان محل را به پایگاه نظامی تبدیل کرده‌اند.
گروه طالبان چند ماه پیش نیز برای سرکوب نیروهای وابسته به مولوی مهدی مجاهد، فرمانده هزاره تبار و ناراضی این گروه، به شهرستان بلخاب استان سرپل لشکرکشی کرد.
در پی لشکرکشی گروه طالبان بیش از ۲۷ هزار نفر از ساکنان محل آواره شدند و شماری از آنها هنوز نتوانسته‌اند به خانه‌های خود برگردند. علاوه بر این، نیروهای طالبان بسیاری از مردان مسن، کودکان و زنان را هنگام فرار به کوه‌ها، تیرباران کردند و خانه‌های مردم و بازار جدید این شهرستان را آتش زدند.
بسیاری از رفتارهای خشونت آمیز و انتقامجویانه گروه طالبان علیه افرادی از جامعه هزاره افغانستان، هرگز به رسانه‌ها درز نمی‌کنند و برای همیشه پنهان می‌کنند. متاسفانه نه تنها تاکنون نهادهای بین‌المللی کشتار افراد غیرنظامی و بی‌گناه هزاره در بلخاب، بهسود، غور، دایکندی و بامیان را به صورت مستقلانه بررسی نکرده‌اند و بر گروه طالبان نیز فشاری برای توقف این رفتارهای سرکوبگرانه وارد نشده است، بلکه کشورهای اسلامی نیز تاکنون اقدامی در این جهت نکرده‌اند.