مقالات مذهبی / غلام حیدر حسینی :امیرالمومنین علیه‌السلام می‌فرماید: خدایا به تو پناه می‌برم که ظاهر من در برابر دیده تو نیکو، و درونم در آنچه از تو پنهان می‌دارم زشت باشد و بخواهم با اعمال و رفتاری که تو از آن آگاهی توجه مردم را به خود جلب نمایم و چهره ظاهرم را زیبا نشان داده باشم. (نهج‌البلاغه، حکمت ۲۷۶)
انسان‌ها ظاهری دارند و باطنی، به اصطلاح بیرونی و درونی. انسانهای متدین و بندگان خدا ظاهر و باطنشان یکی و هم‌آهنگ است، از دوروئی‌ها پرهیز می‌کنند، قول و عمل‌شان یکی است و این رفتار از نظر اسلام پسندیده است.
امّا بعضی ظاهرشان با باطنشان از زمین تا آسمان فرق می‌کند. از دوروئی اجتناب نمی‌کنند و به قول معروف دوشخصیتی هستند. ظاهری آراسته ولی باطنی آلوده دارند. مشرکین و کفّار شرک و کفرشان آشکار است، لکن منافقین مصداق روشن دو چهره بودن هستند. وقتی ما به وضع منافقین و تاریخشان می‌نگریم می‌بینیم چقدر از این راه که ظاهرشان با باطنشان فرق داشته به اسلام و مسلمین ضربه زدند و آسیب رساندند. چنین افرادی اکنون در جامعه وجود دارند و باید از آنها دوری شود.
در آیات و روایات وضعیت اینگونه افراد به درستی روشن شده، در آیات اوّل سوره بقره چندین آیه پیرامون این افراد هست که وقتی به مومنین می‌رسیدند می‌گفتند ما با شمائیم ولی با هم‌جنسانشان که خلوت می‌کردند اظهار می‌داشتند ما با شمائیم، مومنین را استهزاء می‌کنیم. و یا در سوره منافقون خداوند متعال صریحاً چهره آنها را آشکار کرده: وقتی منافقین اسمی از پیامبر می‌آورند و به نبوّت شهادت می‌دهند، دروغ می‌گویند، در باطن معتقدات دیگری دارند. به قدری ریاکاری، تظاهر و دوروئی کردن خطرناک است که حضرت از آن به خدا پناه می‌برد. همانگونه که در صدر این مبحث بیان گردید…