مقالات تربیتی: غلام حیدر حسینی / حضرت علی علیه‌السلام می‌فرماید: همانا فرزند را به پدر و پدر را به فرزند حقی است. حق پدر بر فرزند این است که فرزند در همه چیز جز نافرمانی خدا از پدر اطاعت کند، و حق فرزند بر پدر آنکه نام نیکو بر فرزند نهد، خوب تربیتش کند و او را قرآن بیاموزد. (نهج‌البلاغه، حکمت ۳۹۹)
پدرسالاری و فرزندسالاری بطوری که هر یک راه خود را برود و به دیگری کار نداشته باشد از نظر اسلام صحیح نیست و محکوم است.
بلکه پدر و فرزند هرکدام وظیفه و مسئولیتی دارند که باید از عهده‌اش برآیند و به تعبیر و بیان ارزشمند حضرت علی(ع) هر یک حقی بر دیگری دارند که باید از عهده‌اش برآیند که بعضی از آن حقوق بیان گردید. اصولا پدران در سفارش، راهنمائی و تذکر و فرزندان در اطاعت و پذیرش باید جدّی باشند. پدران بگویند و فرزندان بپذیرند، قبول کنند و عمل نمایند. حقیر در کتاب «پدران مسئول» نمونه‌هائی از سفارشات پدران از انبیاء، امامان و علما را یادآور شدم…
چقدر زیبا است شیوه و روش ارتباط آن بزرگان با فرزندانشان. در ماجرای یعقوب، او به فرزندانش می‌گوید: عزیزان بعد از من چه می‌کنید آنها می‌گویند خدا را می‌پرستیم و تو نگران مباش. حضرت ابراهیم همانگونه که در سوره صافات آمده است، به فرزندش اسماعیل می‌گوید فرزند عزیزم در خواب دیدم که تو را قربانی می‌کنم نظر تو چیست؟ او می‌گوید: پدرجان آنچه به تو امر شده اجرا کن من هم به یاری خدا صبر می‌کنم. یا بیانات حضرت امیر(ع) به فرزندانش حسن، حسین و محمّد حنفیه که در نهج‌البلاغه و منابع دیگر آمده است.
اینها باید برای پدران و فرزندان درس باشد و بر این اساس حرکت کنند…