مقالات مذهبی / شعبان المعظم که می رسد همه بیشتر حتی از محرم بوی کربلا به سرشان می زد. همه می خواهند در روزی که سردار کربلا پا به جهان می گذارد به مبارک باد علی بن ابی طالب و فاطمه (س) و پیامبر نور و مهربانی بروند اما اگر توفیق حضور نباشد که مهمان حریم یار در کربلا شوند با پای دل راهی حرمش می شوند تا مهمان خانه یار شوند.
اینجا دیگر مرزهای زمینی و خاکی را رها می کنی و با بال های دل در این شاهراه نورانی به پرواز در می‌آیی و چه پرواز دلچسبی دارند پرستوهای عاشق وقتی به حریم یار می رسند و بعد از طی طریق و سیر و سلوک عاشقانه که به دیدار عشق نائل می آیند.
اینجا غبار دل را با باران چشم‌ها می شویند و در کعبه کربلا به طوائف در می آیند و سعی بین صفا و مروه آن ها می‌شود بین الحرمین؛ کاش ماهم مسافر طریق العشق یعنی کربلا شویم.
امشب انگار زمین و زمان حال و هوای دیگری دارد آسمان و فرشتگان آسمانی همه به سماع در آمده اند و می‌خواهند نوید مولودی به نام «حسین» سپه سالار میدان کربلا را به جهانیان بدهند و بگویند او بود که تمام قد مقابل دشمنان دین اسلام و قرآن به پا خواست تا برای همیشه میدان داری اسلام در مقابل کفر حفظ شود.
باران خونی که در کربلا بارید همه خفتگان دین را در جهان بیدار و آگاه کرد که تا «حسین» سردار دشت کربلا باشد اسلام نیز برای همیشه می ماند کسی را یارای مقابله با آن نیست.
اما؛ این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست
امام حسین (ع) در سوم شعبان، سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد و روز دهم محرم سال ۶۱ هجری هم در کربلا به شهادت رسید.
امام حسین (ع ) که بود؟
امام حسین(ع) فرزند دوم امام علی (ع) (پسر عموی پیامبر و امام اول شیعیان) و حضرت فاطمه (س) ( دخت گرامی پیامبر) و نوه حضرت محمد(ص) است. امام حسین (ع) امام سوم شیعیان و برادر امام حسن (ع) است که پس از ایشان به امامت رسیدند. او از خاندان بنی هاشم و از قبیله قریش است و حضرت زینب(س) و ام کلثوم از خواهران ایشان هستند.
کنیه حسین بن علی، «ابوعبدالله» است. ابوعلی، ابوالشهداء (پدر شهیدان)، ابوالاحرار (پدر آزادگان) و ابوالمجاهدین (پدر جهادکنندگان) از دیگر کنیه‌های او است.
حسین بن علی(ع) القاب فراوانی مانند سید شباب أهل الجنه (سرور جوانان اهل بهشت)، زکیّ، طیب، وفی، سید، مبارک، نافع، الدلیل علی ذات اللّه، رشید، و التابع لمرضاه اللّه دارد.
تولد امام حسین (ع) و داستان نامگذاری آن حضرت
حسین بن علی(ع) سوم شعبان در مدینه به دنیا آمد و بنابر قول مشهور، تولد او در سال چهارم قمری بوده است.
چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص ) رسید، به خانه حضرت علی (ع ) و فاطمه رفت و فرمود تا کودکش را بیاورد. اسما او را در پارچه ای سپید (س) پیچید و خدمت رسول اکرم (ص) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.
به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون (شبیر) که به عربی (حسین) خوانده می شود نام بگذار. چون علی برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است، جز آن که تو خاتم پیغمبران است.
در گزارش های تاریخی شیعه و اهل سنت آمده است که پیامبر هنگام تولد او گریست و از شهادتش خبر داد.
امام حسین (ع) چند ساله بود که پیامبر رحلت کرد؟
امام حسین (ع ) شش سال از عمرش با پیامبر بزرگوار سپری شد، و آن گاه که رسول خدا (ص) چشم از جهان فروبست، مدت سی سال با پدر زیست.
پیامبر امام حسن و امام حسین را بسیار دوست می داشت. انس بن مالک روایت می کند: وقتی از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می داری، فرمود: بارها رسول گرامی حسن(ع ) و حسین(ع) را به سینه می فشرد و حسن و حسین را می بویید و می بوسید.
پس از شهادت حضرت علی (ع)، به فرموده رسول خدا (ص) و وصیت امیرالمؤمنین (ع) امامت و رهبری شیعیان به حسن بن علی (ع)، فرزند بزرگ امیرالمؤمنین (ع)، منتقل گشت. چون امام حسن (ع) از دنیا رحلت فرمود، به گفته رسول خدا (ص) و امیرالمؤمنین (ع) و وصیت حسن بن علی (ع) امامت و رهبری شیعیان به امام حسین (ع) منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبری جامعه شد.
ظاهر و خصوصیات اخلاقی امام حسین ( ع)
در بیشتر منابع از شباهت حسین(ع) به پیامبر اکرم(ص) سخن گفته شده و او را شبیه ترین فرد به ایشان دانسته اند.
امام حسین(ع) بسیار مهربان و بخشنده بود و به گشاده دستی شناخته می شد.
وی با مسکینان می نشست، دعوت آنان را می پذیرفت و با آنان غذا می خورد و آنان را به خانه خود دعوت می کرد و آنچه در منزل داشت از ایشان دریغ نمی کرد.
روزی نیازمندی از او درخواست کمک کرد. امام که در حال نماز بود، نمازش را کوتاه کرد و هر چه داشت، به او داد.
پیشگویی شهادت حسین بن علی(ع)
در حدیث لوح به نقل از پیامبر(ص) آمده است خداوند حسین را به شهادت گرامی داشته و او را برترین شهیدان قرار داده است.
مجلسی در جلد ۴۴ بحارالانوار، باب ۳۰، روایاتی نقل کرده است درباره اینکه خداوند خبر شهادت حسین(ع) را به برخی از پیامبرانش از جمله آدم، نوح، ابراهیم، زکریا و محمد(ص) داده و آنها بر او گریسته اند. همچنین نقل شده است امیرالمومنین(ع) در راه صفین، وقتی به کربلا رسید، با انگشت جایی را نشان داد و گفت: اینجا محل ریخته شدن خون هایشان است.
بیعت نکردن با یزید و قیام کربلا
زمانی که امامت و رهبری شیعیان به امام حسین(ع) منتقل شد، ایشان به پیمان صلحی که برادرش با معاویه بسته بود، وفادار ماند و مخالفتی با معاویه نکرد. معاویه مانند خلفای سه گانه در ظاهر به حسین بن علی(ع) احترام می گذاشت و او را بزرگ می شمرد و به کارگزارانش دستور داده بود که متعرض فرزند رسول خدا(ص) نشوند و از بی احترامی به وی بپرهیزند.
پس از درگذشت معاویه، یزید بر تخت حکومت اسلامی تکیه زد و خود را امیرالمؤمنین خواند، و تصمیم گرفت از چند تن از بزرگانی که ولایت عهدی او را نپذیرفته بودند، از جمله حسین بن علی، به زور بیعت بگیرد. ولی حسین(ع) از بیعت خودداری کرد و همراه خانواده و یارانش در ۲۸ رجب، مدینه را به قصد مکه ترک کرد.
شیعیان کوفه که از بیعت نکردن سومین امام خود با خبر شده بودند، نامه هایی برای او نوشتند و به کوفه دعوتش کردند.
حسین بن علی، مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد تا اوضاع را به او گزارش کند، مسلم پس از مشاهده استقبال و بیعت مردم، امام حسین را به کوفه فراخواند و او نیز همراه خانواده و یارانش در هشتم ذی الحجه از مکه به سمت کوفه حرکت کرد.
حسین(ع) به دعوت کوفیان، همراه خانواده و یارانش به سوی این شهر حرکت کرده بود، در منطقه ای به نام ذو حسم با سپاهی به فرماندهی حر بن یزید ریاحی رو به رو گردید و مجبور شد مسیر حرکت خود را تغییر دهد.
امام حسین و یارانش روز دوم محرم به کربلا رسیدند و فردای آن روز سپاهی چهار هزار نفری از مردم کوفه به فرماندهی عمر بن سعد وارد کربلا شد.
عصر روز تاسوعا سپاه عمر سعد آماده جنگ شد اما امام حسین(ع) آن شب را برای مناجات با خدا مهلت گرفت و شب عاشورا برای یاران خود سخن گفت و بیعت از آنان برداشت و اجازه رفتن داد؛ ولی آنان بر وفاداری و حمایت از او تأکید کردند.
صبح روز عاشورا جنگ آغاز شد و تا ظهر بسیاری از یاران حسین(ع) به شهادت رسیدند وسپس خویشان امام که اولین آنان، علی اکبر بود، به میدان رفتند و آنان نیز یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند.
سپس خود حسین بن علی(ع) به میدان رفت و عصرگاه روز دهم محرم به شهادت رسید. سپس زنان و کودکان و امام سجاد(ع) که بیمار بود، به اسیری گرفته و به کوفه و سپس شام فرستاده شدند.
گرچه امام حسین و یارانش شهید شدند اما فداکاری ایشان همراه با ۷۲ تن از یارانش حماسه ایی آفرید. حماسه ای کـه جاودان شد و همیشه در دل تاریخ خواهد ماند.